عثمان دمبله در بارسلونا فوتبالیستی بی‌خیال و سرخوش بود اما در تیم لوئیس انریکه یاد گرفت از فوتبال بازی کردن لذت ببرد و خودش را در خدمت تیم بگذارد. اما او در پاری سن ژرمن 25-2024 هم روزهایی تلخ و بد هم داشت.

مجله فوتبال: «اگر به‌دنبال یک مهاجم قاتل هستید، اشتباهی آمده‌اید؛ فقط گل‌ها نیستند که اهمیت دارند»

این تیتر اول مصاحبه‌ی عثمان دمبله با اکیپ در نوامبر 2023 بود. مهاجم پاری سن ژرمن گفته بود می‌داند پتانسیل بالایی برای زدن گل‌های بیشتر دارد اما رکورد نه‌چندان درخشان او در گلزنی چیزی نیست که برایش نگرانی بیش از اندازه‌ای ایجاد کند. دمبله گفته بود: «هنوز شب‌ها راحت می‌خوابم و به خودم اعتماد دارم».

دو سال قبل‌تر و در 2021 دمبله در مصاحبه با همین نشریه، صراحت بیشتری داشت. او در پاسخ به پرسش این‌که دوست دارد چگونه در یادها بماند، گفته بود:

دوست دارم مردم بگویند دمبله، دریبل‌زنی بود که تماشا کردن بازی‌اش لذت‌بخش بود. 
دمبله اولویت مشخصی داشت؛ اول دریبل زدن و بعد گلزنی. 

 تا قبل از فصل 25-2024 رویکرد محتاطانه‌ی دمبله در زمینه‌ی گلزنی کاملاً در دوران حرفه‌ای‌اش انعکاس داشت. او از اولین فصل درخشان خود در فوتبال یعنی فصل 16-2015 که برای رن فرانسه 12 گل در لیگ 1 زد، دیگر هرگز نتوانسته بود تعداد گل‌هایش در هر فصل لیگ را دو رقمی کند و غیر از فصل دومش در بارسلونا - فصل 19-2018 - نتوانسته بود آماری بهتر از 14 گل در تمام مسابقات فصل به ثبت برساند. از یک جا به بعد، این موضوع کاملاً تغییر کرد.

با انتقال عثمان دمبله به نقش «فالس ناین» یا 9 کاذب از سوی لوئیس انریکه، سرمربی پاری سن ژرمن، آمار گلزنی‌های او جهشی شگفت‌انگیز داشت؛ او در زمستان و بهار 2025 در 22 بازی، 27 گل زد. وقتی فصل 25-2024 تمام شد، تعداد گل‌های عثمان دمبله در تمام رقابت‌ها به عدد 35 رسیده بود؛ یعنی فقط پنج گل کمتر از کل آمار گلزنی‌اش طی شش فصل حضور در بارسلونا و این آمار به پاری سن ژرمن کمک کرد تا یک چهارگانه‌ی تاریخی و نایب‌قهرمانی جام جهانی باشگاه‌ها را کسب کنند. 

دوشنبه شب در مراسم توپ طلای 2025 در پاریس، همان شتابی که دمبله و پاری سن ژرمن را در فصل گذشته به افتخارهای بزرگ رساند، باعث شد بزرگ‌ترین افتخار فردی فوتبال به این ستاره‌ی 28 ساله برسد. دمبله پس از ریموند کوپا، میشل پلاتینی، ژان پیر پاپن، زین الدین زیدان و کریم بنزما، ششمین فوتبالیست فرانسوی است که توپ طلا می‌برد. او همچنین نخستین فرانسوی پس از پاپن در سال 1991 است که با پیراهن یک تیم فرانسوی صاحب این افتخار می‌شود.
دمبله چگونه از یک دریبل‌زن صرف به یک اسطوره تبدیل شد؟
لوئیس انریکه می‌دانست که یکی از بازیکنانش باید نقش فالس ناین داشته باشند اما نمی‌دانست چه کسی. بزرگ‌ترین چالش لوئیس انریکه در آغاز فصل دوم حضورش در پاری سن ژرمن این بود که چگونه با فقدان گل‌هایی که زدن آن‌ها کار کیلیان امباپه بود، کنار بیاید. از نظر غریزی، لوئیس انریکه باید یک راه‌حل جمعی پیدا می‌کرد. او در آستانه‌ی شروع فصل پیش گفته بود:

بدمان نمی‌آید کسی 40 گل بزند و جلویش را نمی‌گیریم اما تجربه می‌گوید بهتر است چهار بازیکن داشته باشید که هر یک 12 گل بزنند. این می‌شود 48 گل و بهتر از 40 گل است. 
گونسالو راموس فصل را به‌عنوان مهاجم نوک اول تیم شروع کرد اما تنها 20 دقیقه پس از شروع فصل در بازی با لوآور، به دلیل مصدومیت مچ پا تعویض شد. انریکه که به راندل کولو موانی اعتقادی نداشت، به آزمایش هافبک‌های تهاجمی مختلف در نقش فالس‌ناین رو آورد. مارکو آسنسیو، لی کانگ این و دزیره دوئه، خرید جدید تیم همگی در هفته‌های ابتدایی شانس بازی در این نقش را یافتند اما هیچ‌یک نتوانستند موفق شوند به خوبی وفق پیدا کنند.

با وجود نتایج بسیار خوب در لیگ 1، در لیگ قهرمانان اروپا این تیم به ندرت گل می‌زد. پس از برد سخت یک بر صفر مقابل ژیرونا، در خانه با آیندهوون مساوی کردند و مقابل اتلتیکو مادرید با وجود سلطه بر بازی، شکست خوردند. شکست یک بر صفر در خانه‌ی بایرن مونیخ در اواخر نوامبر باعث شد پی‌اس‌جی در آستانه‌ی حذفی تحقیرآمیز از لیگ قهرمانان قرار گیرد. 

لوئیس انریکه از زمان حضورش در بارسلونا، دمبله را تحسین می‌کرد و اولین بار پس از فصل درخشان این نوجوان در رن، درباره‌ی جذب او پرس‌وجو داشت. یک منبع آگاه که برای حفظ روابطش نخواست اسمش فاش شود، به اتلتیک گفت:

لوئیس انریکه از همان اول در پاری سن ژرمن هیجان‌زده بود تا ببیند دمبله تحت هدایت او به چه بازیکنی تبدیل می‌شود.  

بعد از خروج امباپه از پاری سن ژرمن، بنا به گفته‌ی یکی از نزدیکان دمبله، مدیران پی‌اس‌جی به او اطمینان دادند که قرار است «رهبر خط حمله پاری سن ژرمن» باشد اما دمبله زمانی که فهمید انریکه تصمیم گرفته ویتینیا پنالتی‌زن اول تیم باشد، ناامید شد. 

چهار ماه اول فصل پاری سن ژرمن نشانه‌ای از تغییر و تحول نداشت. وینگر فرانسوی به‌طور منظم در همان پست وینگر راست خودش بازی می‌کرد اما پس از تأخیر در حضور در تمرین، دمبله از سوی انریکه جریمه شد و جایی در ترکیب تیمش در شکست 2-0 مقابل آرسنال نداشت. یک ماه بعد در جریان شکست 1-0 مقابل بایرن مونیخ، دمبله بازهم اشتباه کرد و با دریافت دو کارت زرد، اخراج شد که انریکه این موضوع را «اشتباهی فاحش» قلمداد کرد. 

پس از نیمکت‌نشینی مقابل اوسر و نانت، در بازی مقابل لیون در 15 دسامبر بود که دمبله به ترکیب پاری سن ژرمن بازگشت و هویت فوتبالی تیم، جان گرفت. دمبله قبلاً هم در نقش مهاجم مرکزی برای پاری سن ژرمن بازی کرده بود، اما در نقش مهاجم مکمل برای امباپه در فصل 24-2023. این دفعه مقابل لیون، دمبله مهاجم نوک کاذب اصلی پاری سن ژرمن بود. او در دقیقه‌ی 8' با شوتی زمینی گلزنی کرد و موقعیت‌های زیادی برای دوئه و لی ساخت تا پاری سن ژرمن 3-1 برنده شود. 

به قول فرانسوی‌ها: "La machine était lancée". ماشین به حرکت در آمده است. 

او در برد 4-2 مقابل موناکو بریس کرد؛ در سوپرکاپ فرانسه در دوحه مقابل همین حریف با گلش در وقت اضافه، جام را به پاریس آورد و در بازگشت به لیگ 1 مقابل سن اتین بازهم بریس کرد. دمبله در بازی حماسی مقابل منچسترسیتی که به دلیل بیماری کار را از روی نیمکت شروع کرد، اولین گل از چهار گل نیمه دوم تیمش را زد تا آن پیروزی تاریخی 4-2 رقم بخورد. پس از زدن گل تساوی بخش مقابل رنس، دمبله اولین بازیکن تاریخ پاری سن ژرمن شد که در دو بازی متوالی هت‌تریک می‌کند؛ اول مقابل اشتوتگارت و سپس مقابل برست. 

دمبله بازهم مقابل موناکو و برست، این‌بار در پلی‌آف لیگ قهرمانان بریس کرد. در این مقطع از فصل او در 10 بازی، 18 گل زده بود و نرخ گلزنی‌اش در فوتبال جهان نظیر نداشت. 

تغییر نقش دمبله او را به یک گلزن بهتر تبدیل کرد
قبل از 15 دسامبر در لیگ 1؛ 5 گل، 6.1 xG و 0.16 xG به ازای هر شوت
بعد از 15 دسامبر در لیگ 1: 16 گل، 12.4 xG و 0.21 xG به ازای هر شوت

در حالی‌که قبلاً امضای گل‌های دمبله دریبل‌های مارپیچ یا شوت‌های از راه دور بودند، این بار گل‌هایش واقعاً امضای یک نوک قاتل را داشتند؛ تمام‌کنندگی از فاصله‌ی نزدیک، ضربه‌های فنی و شلیک‌های غریزی بدون کنترل توپ. دمبله می‌گوید شوت‌هایش را با جای‌گیری خوب می‌زند، نه با قدرت. یکی از نزدیکان دمبله که نخواست نامش فاش شود، گفته:

او آنالیز ویدیویی زیادی می‌کند و برای دقیق‌تر شدن در گلزنی، روی ضرباتش تمرین‌های خاصی انجام می‌دهد. 

 خود دمبله بعد از هت‌تریک مقابل برست گفته بود:

تا امروز بیشتر در نقش وینگر راست لب خط بازی می‌کردم که گلزنی در این پست سخت‌تر است چون برای زدن گل باید از بین سه یا چهار بازیکن عبور کرد. حالا به‌عنوان بازیکن شماره 9 فقط یک بازیکن پیش رو داری و فقط کافی است توپ را به‌سوی دروازه شوت کنی. 

دمبله که به‌شکلی استثنایی دو پا است، در رن و دورتموند هم نقش مرکزی داشت و در بارسلونای رونالدو کومان هم بخشی از زوج خط حمله بود اما با قرارگیری در خط مقدم یک ماشین جنگی فوتبالی، او پس از سال‌ها تمام پتانسیلش را به‌طور کامل محقق کرده است. 

مصطفی دیاتا، دوست نزدیک دمبله در خصوص حضور او در نقش مهاجم کاذب می‌گوید:

خوبی نقش مهاجم کاذب برای عثمان این است که او در بطن ماجرا است؛ هم می‌تواند در بیلدآپ کمک کند و هم بیلدآپ را تمام کند. اول او این نقش را پذیرفت تا دستور سرمربی را اطاعت کند اما بعد از آن، لذت بردن از این نقش باعث تداوم شد چون گل زدن، همکاری با هم‌تیمی‌ها و در کانون توجه بودن به او لذت زیادی بخشید. 

نقشه‌ی موقعیت شوت‌های عثمان دمبله که طی فصول، بهتر و بهتر شدند

طبیعتاً این حجم از گل‌های دمبله نمی‌توانست تا همیشه ادامه‌دار شود اما با بالا بردن اهمیت گل‌های زده، کم شدن آمارش را جبران کرد. در بازی با لیورپول در یک‌هشتم نهایی لیگ قهرمانان و مقابل آرسنال در نیمه‌نهایی همین تورنمنت، دمبله گل‌هایی شبیه به هم زد که هوش تاکتیکی و غریزه‌ی تازه کشف‌شده‌اش را به نمایش گذاشت. او عقب می‌آمد تا در عبور از پرس حریف به تیم کمک کند، توپ را به گوشه می‌فرستاد و به محوطه‌ی جریمه می‌رسید تا کار را تمام کند.

در بازی‌هایی که گل نمی‌زد هم تعیین‌کننده بود؛ او در بازی‌های رفت‌وبرگشت مقابل استون ویلا در یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان، پاس گل داد، در بازی برگشت نیمه‌نهایی مقابل آرسنال، پاس گلی حیاتی به اشرف حکیمی داد و در فینال که اینتر را 5-0 درهم کوبیدند، پاس گل‌های او برای دزیره دوئه و خویچا کواراتسخلیا زمینه‌ساز گلزنی شدند. 

اما یک عکس فراگیر شده از دمبله در آن فینال، او را در حال هنرنمایی با توپ نشان نمی‌داد، بلکه در گوشه‌ی محوطه‌ی جریمه حین ضربات دروازه‌ی اینتر با چشمانی مصمم و دوخته شده به یان زومر، آماده بود تا یک پرس پرفشار را شروع کند. او که قبلاً بازیکنی چشم‌نواز و دریبل‌زن بود، حالا به بازیکنی تبدیل شده که به‌شکلی افراطی خودش را وقف هدف تیم می‌کند.

دمبله در پایان فصل به نشریه‌ی فرانس فوتبال گفت:

از نظرم مهاجم حق کم‌کاری ندارد. او باید همیشه در جنبه‌های دفاعی و هجومی تلاش کند تا به تیمش کمک کند. مربی به من گفته بود باید برای جوانان یک الگو و اولین مدافع تیم باشم. این پیام او را به‌خوبی گرفتم. 

 اگرچه گاهی اوقات دمبله در طول دوران فوتبالش، سرمربیان خود را کلافه کرده بود اما روحیه‌ی شاد او همیشه باعث محبوبیتی فراوان میان هم‌تیمی‌هایش شده است. دزیره دوئه، هم‌تیمی دمبله در پاریس و تیم ملی فرانسه او را «برادر بزرگ‌تر» می‌داند و ویتینیا نیز او را یک «رهبر الهام‌بخش» توصیف کرده است.

پیروزی مقابل چلسی در فینال جام جهانی باشگاه‌ها احتمالاً هر تردیدی درباره‌ی رسیدن توپ طلا به دمبله را از میان می‌برد اما او و هم‌تیمی‌هایش به‌شکلی غیرمنتظره به چلسی 3-0 باختند. شماره 10 پاری سن ژرمن پیش‌تر در این تورنمنت تأثیر خودش را گذاشته بود. او پس از مصدومیتی که باعث شد مرحله‌ی گروهی را از دست دهد، مقابل بایرن مونیخ و رئال مادرید در مراحل حذفی گلزنی کرده بود. 

البته بدون شک این حقیقت که لامین یامال، رقیب اصلی دمبله برای توپ طلا اصلاً در این تورنمنت حضور نداشت، به کمک ستاره‌ی فرانسوی آمد اما به‌عنوان شاخص‌ترین بازیکن بهترین تیم اروپا و برگزار نشدن هیچ تورنمنت بین‌المللی که توجهات را از او دریغ کند، انتخاب دمبله به‌عنوان برنده توپ طلای 2025 کاملاً منطقی بود. 

سن برندگان توپ طلای مردان طی سال‌ها

اگر توپ طلا پیش از هر چیز نشانی برای تقدیر از بهترین بازیکن 12 ماه گذشته باشد، بی‌شک بازتابی از آن چیزی خواهد بود که دیگر بازیکنان شایسته نتوانسته‌اند به‌دست بیاورند.

بدون شک یامال چشم‌ها را در بارسلونا خیره کرد؛ ثبت 18 گل، 25 پاس گل و خلق صحنه‌هایی که هر هفته و گاهی دو بار در هفته باعث شگفتی تماشاگران می‌شد. با وجود قهرمانی در لالیگا، این ملی‌پوش 18 ساله و همچنین رافینیا به‌دلیل ناتوانی بارسلونا در رسیدن به فینال لیگ قهرمانان اروپا از کورس توپ طلا عقب افتادند. این موضوع برای محمد صلاح که فصلی فوق‌العاده در لیورپولِ قهرمان لیگ برتر را سپری کرد هم صادق است. 

حالا که کریستیانو رونالدو و لیونل مسی وارد غروب فوتبالی‌شان شده‌اند - که نفر اول هرگز چنین چیزی را نمی‌پذیرد - دو فوتبالیستی که وارث آن‌ها شمرده می‌شدند، سرنوشت متفاوتی در فصول گذشته داشتند. کیلیان امباپه در اولین فصل حضورش در رئال مادرید از نظر فردی موفق بود و در همه‌ی بازی‌ها 44 گل زد اما افتخارات تیمی‌اش فقط سوپرکاپ اروپا و جام بین‌قاره‌ای بودند. از سوی دیگر ارلینگ هالند هم برای اولین بار از زمان پیوستنش به منچسترسیتی، موفق به کسب هیچ جامی نشد.

در عین حال سه نفر اول توپ طلای 2024 سرنوشت شومی داشتند؛ رودری برنده توپ طلای 2024، تقریباً کل فصل را به‌علت مصدومیت از دست داد، وینیسیوس جونیور که دوم شد از زمان از دست دادن این جایزه در افت روحی است و جود بلینگام که به مقام سوم رسید نیز نتوانسته درخشش در فصل اول رئال مادرید را تکرار کند. درباره‌ی هم‌تیمی‌های دمبله، به‌خصوص ویتینیا، اشرف حکیمی و نونو مندس که نامشان خیلی مطرح شد، همگی بازیکنانی برجسته بودند اما همیشه این احتمال وجود داشت که زیر سایه‌ی ستاره اصلی خط حمله تیم‌شان بروند.

دمبله در رن پسر نابغه‌ای بود که نمی‌توانست پای اصلی‌اش را تشخیص دهد، در دورتموند ستاره‌ای درخشان بود که پس از اعتصاب برای پیوستن به بارسلونا انگار نورش ناگهان خاموش شد، در بارسلونا جوانی بی‌انضباط، قربانی همیشگی مصدومیت و خریدی گران و ناکام به‌نظر می‌رسید اما در اواخر رشد کرد، یاد گرفت چگونه از بدنش مراقبت کند و بازیکنی قابل اتکا شود در پاری سن ژرمن به بهترین فوتبالیست جهان تبدیل شد.